Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι ,

Με την ευκαιρία της συζήτησης για τον προϋπολογισμό του 2011, είναι ευκαιρία να πούμε μερικές αυτονόητες αλήθειες. Ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πως μπορούμε να το κάνουμε. Και κυρίως, τι μπορούμε να κάνουμε.

Επιτρέψτε μου να μιλήσω για λίγο προσωπικά. Έχω κουραστεί να ακούω στην τηλεόραση και να διαβάζω για δήθεν εσωκομματικές αναταραχές στο ΠΑΣΟΚ. Και το ξεκαθαρίζω από αυτό το βήμα. Στηρίζω την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Θα ήταν ασυγχώρητο από τους ψηφοφόρους μας και ολόκληρη την ελληνική κοινωνία, αν μπροστά στην κατάσταση που ζούμε, προβάλαμε προσωπικές στρατηγικές . Θα ήταν σαν μία κωμωδία, μέσα σε μία τραγωδία.

Βεβαίως, στήριξη δεν σημαίνει σιωπή. Δεν σημαίνει στοίχιση πίσω από μία και μοναδική άποψη. Πόσο μάλλον σήμερα, που ζούμε τη βαθύτερη οικονομική κοινωνική, πολιτική, ηθική κρίση, κρίση θεσμών και αξιών μετά από τον εμφύλιο. Μάλιστα, θα έλεγα ότι ορισμένα «όχι» έχουν μεγαλύτερη αξία στη συλλογική προσπάθεια, από τα στρατευμένα «ναι».

Πρέπει να αντιληφθούμε την αξία που έχει το «όχι» , όταν εντάσσεται στην στρατηγική μίας χώρας. Και πιστεύω ότι είμαστε κοντά σε δύσκολα, αλλά απαραίτητα «όχι» . Η γνώμη μου είναι ότι ακόμα και με την επί θύραις επιμήκυνση της αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ, δύσκολα βγαίνει ο λογαριασμός. Ακόμα  και ένα  νέο δάνειο, για το οποίο μας μίλησε ο κ. Στρως Καν , δεν θα διευκολύνει την Ελλάδα , αλλά τους δανειστές μας.

Ο υπέρμετρος δανεισμός των προηγούμενων χρόνων , είναι προφανώς η μεγάλη μας αδυναμία. Υπό τις σημερινές συνθήκες, θα μπορούσε να αποδειχτεί και το μοναδικό μας όπλο, σε μία διαπραγμάτευση με στόχο όχι να αποπληρώνουμε απλώς χρέη στραγγαλίζοντας την κοινωνία, αλλά να ξαναβρούμε το δρόμο της ανάπτυξης.

Γνωρίζω ότι αυτό είναι επίσης πολύ δύσκολο. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι συσχετισμοί είναι εναντίον μας. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις ΗΠΑ, το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο έχει και πάλι το πάνω χέρι. Ότι η Ευρωπαϊκή  Ένωση  με την πολιτική βλέποντας και κάνοντας,  αποδεικνύεται, για άλλη μία φορά, πολύ αργή στην αντιμετώπιση μίας κρίσης, που βεβαίως δεν είναι μόνον ελληνική. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αγωνιστούμε.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Θεωρώ ότι όλες μου οι παρεμβάσεις έχουν ένα στόχο. Να βοηθήσω στο μέτρο των δυνατοτήτων μου την Ελλάδα και την ελληνική κοινωνία, για να βγούμε από τον εφιάλτη της κρίσης.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι αυτονόητο ότι υπερψηφίζω τον προϋπολογισμό του 2011. Σημαίνει αυτό ότι μιλούμε για έναν προϋπολογισμό αξιόπιστο, που θα εκτελεστεί με ακρίβεια και θα μας βγάλει από τα αδιέξοδα; Η απάντησή μου είναι όχι. Όπως ο προϋπολογισμός του 2010, και αυτός παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα, τόσο στη στόχευσή του, όσο και στις δυνατότητες εκτέλεσής του.

Όμως, είναι η προέκταση του μνημονίου. Ως τέτοιον τον διαμόρφωσε η κυβέρνηση. Και πράγματι, είναι ακριβώς αυτό. Το ερώτημα που τίθεται, επομένως, είναι τι παραπάνω πρέπει να γίνει, μέσα στο επόμενο διάστημα. Και η απάντηση νομίζω ότι είναι:  

1ον να διαπραγματευτούμε πολύ πιο σκληρά.

2ον να επιταχυνθούν όλες εκείνες οι διαδικασίες και δράσεις που μπορούν να συμβάλλουν στην ανάπτυξη, στη διατήρηση και στη δημιουργία θέσεων απασχόλησης, αλλιώς θα βυθιζόμαστε όλο και σε μεγαλύτερη ύφεση.

3ον να βελτιωθεί το μάνατζμεντ της κεντρικής διοίκησης σε καθημερινή βάση.

Οι συνάδελφοι της Νέας Δημοκρατίας θέτουν κατά καιρούς το ερώτημα, πως φτάσαμε μέχρις εδώ. Και υπονοούν ότι ως το Σεπτέμβριο του 2009 η χώρα δεν είχε ουσιαστικό οικονομικό πρόβλημα, αλλά το απέκτησε αμέσως μετά, μόλις το ΠΑΣΟΚ πήρε το τιμόνι της διακυβέρνησης.

Πράγματι, μπορεί να γίνει κριτική για χειρισμούς. Και προσωπικά, έχω ασκήσει τέτοιου είδους κριτική. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την αφετηρία. Κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, το βουλιάξατε το καράβι. Και έρχεστε τώρα να μας καταγγείλετε , επειδή δεν μπορεί να ταξιδέψει με 9 μποφόρ.

Λέει η αξιωματική αντιπολίτευση ότι το ΠΑΣΟΚ εκτός  κυβέρνησης  έλεγε  «όχι σε όλα» , ενώ οι ίδιοι τώρα υπερψηφίζουν κάποιες διατάξεις. Αρκεί αυτό για να καλύψει την ενοχή σας; Νομίζω πως όχι – και το γνωρίζετε πολύ καλά και εσείς.

Δεν σας ζητούμε να στηρίξετε την κυβέρνηση. Σας ζητούμε να στηρίξετε την Ελλάδα. Γιατί κι εσείς, όπως και εμείς, οι βουλευτές της συμπολίτευσης, έχουμε δυνατότητες να παλέψουμε για αυτά  που είναι τα κορυφαία ζητούμενα στην – κατά τα άλλα – αναγκαστική πολιτική που ασκεί η κυβέρνησή μας. Και  το ζητούμενα αυτά είναι η δικαιοσύνη και η ανάπτυξη.

Η ελληνική κοινωνία , στον έναν ή στον άλλον βαθμό, αναγνωρίζει την αναγκαιότητα για σκληρά μέτρα. Αλλά σε πολλές περιπτώσεις, δεν νιώθει ότι τα μέτρα που λαμβάνονται είναι και δίκαια. Για παράδειγμα, η οριζόντια περικοπή των αποδοχών, που δεν λαμβάνει υπ’ όψη τις ιδιαιτερότητες κάθε ειδικότητας και τη μείωση των χαμηλών συντάξεων. Για παράδειγμα, οι επιχειρησιακές συμβάσεις, που προβλέπουν τις αναπόφευκτες θυσίες για τις δύσκολες μέρες, αλλά δεν προβλέπουν τίποτε για τις καλές μέρες, που όλοι ελπίζουμε ότι θα ξανάρθουν. Για παράδειγμα, η φοροδιαφυγή, που δεν χτυπιέται. Για παράδειγμα, όλοι εμείς εδώ: Γιατί δεν προχωρεί ο ουσιαστικός έλεγχος του πόθεν έσχες σε όσους διετέλεσαν υπουργοί και υφυπουργοί τα τελευταία δέκα – δεκαπέντε χρόνια; Θεωρεί κανείς ότι είμαστε Βουλή αγγέλων; Πώς θα δεχτούν οι πολίτες τις θυσίες, όταν οι πολιτικοί εμφανίζονται να κάνουν περαίωση δια του κουκουλώματος στα δικά τους θέματα;

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Το 2011 θα είναι η δυσκολότερη χρονιά των τελευταίων χρόνων, και πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι να γίνει η αρχή για μια λίγο πιο ανθρώπινη κοινωνία.

Πριν σας ευχαριστήσω, θέλω να σημειώσω ότι η επιτροπή για το ευρωομόλογο, που ανακοίνωσε ο Γιώργος Παπανδρέου, δεν είναι μία ομάδα με έργο κομματικό. Θεωρούμε ότι το αίτημα είναι εθνικό και μπορεί να ενώσει όλες τις δυνάμεις, κομματικές, κοινωνικές και επιστημονικές. Θα ζητήσουμε τη βοήθεια όλων των κομμάτων, όχι μόνον σε επίπεδο συμπαράστασης, αλλά και σε επίπεδο συμμετοχής. Σας διαβεβαιώνω ότι μας απασχολεί μόνο το να καταφέρουμε να καταστήσουμε το ευρωομόλογο θέμα της ευρωπαϊκής ατζέντας. Ας το πετύχουμε, κι ας πάρει τα εύσημα η αντιπολίτευση.  

Σας ευχαριστώ πολύ.