ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΒΑΣΩΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ Β΄ ΑΘΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΤΑ ΝΕΑ» 1-9-04 Η επέτειος των 30 χρόνων ΠΑΣΟΚ, μας βρίσκει περήφανους και περήφανες για όσα πετύχαμε στα χρόνια που πέρασαν. Περήφανους και περήφανες για τα δύο μεγάλα κύματα της Αλλαγής, στη δεκαετία του '80 με τον Ανδρέα Παπανδρέου και στη δεκαετία του '90, με τον Κώστα Σημίτη. Περήφανους και περήφανες για τη νέα Ελλάδα της Ευρώπης και του Κόσμου, που γίνεται καθημερινά πραγματικότητα. Η επέτειος των 30 χρόνων, μας βρίσκει όμως στην αντιπολίτευση. Μας βρίσκει επίσης αντιμέτωπους με κατηγορίες περί καθεστωτισμού, μας βρίσκει αντιμέτωπους με επικρίσεις για κυβερνητική αλαζονεία, μας βρίσκει αντιμέτωπους με την αίσθηση των πολιτών ότι κουράσαμε, μετά από τόσα χρόνια στο τιμόνι της χώρας. Ίσως κάποιοι μιλήσουν για την αρχή του τέλους. Προσωπικά, θεωρώ ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα αρχή, που θα σηματοδοτήσει τη νέα σχέση του σοσιαλιστικού κινήματός μας, με την ελληνική κοινωνία, με τους Έλληνες και τις Ελληνίδες. Κάθε τέτοια επέτειος, είναι μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία για να κοιτάξουμε πίσω, να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος των αλλαγών που εμείς, το ΠΑΣΟΚ, φέραμε στην ελληνική κοινωνία. Η νέα Ελλάδα του 2004, είναι μία χώρα αγνώριστη, σε σχέση με την Ελλάδα του 1974. Είμαστε μια χώρα δημοκρατική, μια χώρα με αυτοπεποίθηση, μία χώρα με δυνατότητες, μια χώρα εξωστρεφής. Όταν μία παράταξη πετυχαίνει μπροστά σε τόσο μεγάλες προκλήσεις - και το ΠΑΣΟΚ πέτυχε - θέλει βεβαίως και την αναγνώριση από την πλευρά των πολιτών. Το ΠΑΣΟΚ πέτυχε αυτή την αναγνώριση μετά από το 1981, και το 1985, και το 1993, και το 1996 και το 2000. Στις εκλογές του περασμένου Μαρτίου ωστόσο, το Κίνημα γνώρισε μία σκληρή εκλογική ήττα. Το πραγματικά μεγάλο έργο των τελευταίων δέκα χρόνων - ΟΝΕ, υποδομές, Ολυμπιακή προετοιμασία, μεγάλες θεσμικές αλλαγές - δεν στάθηκε ικανό να αντισταθμίσει τις συλλογικές αποτυχίες μας στις μάχες για τη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη. Τις συλλογικές αποτυχίες μας στον τομέα της απασχόλησης, στον τομέα της ακρίβειας, στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης, στον τομέα της παιδείας , της υγείας. Η κυριότερη από τις αδυναμίες μας, ωστόσο, ήταν η αίσθηση των πολιτών ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μπορεί να έκανε έργο - και μάλιστα μεγάλο - αλλά δεν ήταν μία κυβέρνηση δίπλα στον πολίτη. Προσωπικές στάσεις αλλά και συλλογικές συμπεριφορές, επέτειναν με τα χρόνια αυτή την αίσθηση, που τελικά έγινε κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία. Και όχι αδίκως, θα προσέθετα. Σήμερα, ορισμένοι στο ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι προέχει η υπεράσπιση του κυβερνητικού μας έργου και αυτό πράγματι αποτελεί ένα από τα πρώτιστα καθήκοντά μας, ως παράταξης. Η προσπάθεια οικειοποίησης των έργων που εντέχνως εξελίσσεται από την πλευρά της συντηρητικής παράταξης, είναι ενδεικτική των ανομολόγητων προθέσεων της σημερινής κυβέρνησης. Ωστόσο, ο εγκλωβισμός του ΠΑΣΟΚ στην υπεράσπιση του «δημιουργικού χθες», κρύβει πολλούς πολιτικούς κινδύνους. Και ο κυριότερος κίνδυνος είναι ο εγκλωβισμός του ίδιου του ΠΑΣΟΚ στο πράγματι ένδοξο, κυβερνητικό χθες. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχουμε τη μεγάλη ευθύνη να ορίσουμε το αύριο. Να συζητήσουμε τα σημερινά - και κυρίως τα μελλοντικά - προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και να προσδιορίσουμε νέες προτάσεις πολιτικής. Μόνον έτσι μπορούμε να στοχεύσουμε στην ανανέωση της σχέσης του ΠΑΣΟΚ με τους πολίτες και να επιδιώξουμε την ανασύνθεση ενός πλειοψηφικού κοινωνικού ρεύματος. Να συνδιαμορφώσουμε με τους πολίτες τις νέες πολιτικές μας προτάσεις. Να ανοιχτούμε στις νέες κοινωνικές δυνάμεις, χωρίς να γυρίσουμε την πλάτη σε όλους εκείνους που μας στήριξαν για τρεις δεκαετίες. Να ξαναγίνουμε κόμμα της κοινωνίας, να εκφράσουμε και πάλι τους πολίτες που δεν έχουν φωνή. Σήμερα, στην επέτειο των 30 χρόνων ΠΑΣΟΚ, έχουμε πιο πολύ από ποτέ την υποχρέωση να κοιτάξουμε πίσω, αλλά να μην σταθούμε εκεί. Αν σήμερα, η 3η του Σεπτέμβρη σηματοδοτεί κάτι, αυτό είναι η συλλογική διάθεση για ανατροπές και ρήξεις. Αν σήμερα σηματοδοτεί κάτι η 3η του Σεπτέμβρη, είναι η συλλογική απόφαση για ανατροπή του χθες. Για ρήξη με το χθες και αγκάλιασμα του αύριο.