ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΗΣ ΒΑΣΩΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Συνεντεύξεις

ΒΑΣΩ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΠΑΣΟΚ Β΄ ΑΘΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΑ 30 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΕΘΝΟΣ» 2-9-04 Όταν ένα κίνημα, όπως το ΠΑΣΟΚ, κλείνει τριάντα χρόνια δράσης στην πολιτική ζωή, πρόκειται σίγουρα για μία στιγμή απολογισμού. Τριάντα χρόνια πέρασαν. Ήταν χρόνια που άλλαξαν ριζικά τη χώρα. Μέσα από τη δράση μας, μέσα από τις πολιτικές μας, αλλάξαμε την Ελλάδα. Αλλάξαμε την Ελλάδα μέσα και από τα οράματά μας, μέσα από τις – όπως αποδείχτηκε σε ορισμένες περιπτώσεις -ανεφάρμοστες προθέσεις μας. Την αλλάξαμε ακόμα και μέσα από τα λάθη μας, που δεν ήταν λίγα. Σε μία Ελλάδα όπου τα τραύματα του εμφυλίου ήταν πανταχού παρόντα, το ΠΑΣΟΚ έκανε πράξη τον εκδημοκρατισμό της κοινωνία, το δικαίωμα της συμμετοχής, της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Οδήγησε τη χώρα στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δημιούργησε μια Ελλάδα με δημοκρατικούς θεσμούς, με σύγχρονες υποδομές, με κύρος και αξιοπρέπεια. Η 3η του Σεπτέμβρη, είναι για εμάς, μία ημέρα στοχασμού για το αύριο. Ποιο μπορεί να είναι σήμερα το νόημα της επετείου ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ; Τι μπορεί να συνεισφέρει σήμερα η 3η του Σεπτέμβρη, όταν ο Κόσμος στον οποίον ζούμε, έχει αλλάξει δραματικά; Βεβαίως, ελάχιστη σημασία έχει σήμερα το κείμενο της πρώτης μας διακήρυξης. Προσωπικά όμως, θεωρώ ότι υπάρχει ακόμα πολιτική ουσία σε εκείνη την κίνηση, που πραγματοποιήθηκε κατ΄ αρχήν με την απόφαση του Ανδρέα Παπανδρέου. Η απόφαση για την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, ήταν μία μεγάλη ρήξη με το παρελθόν. Μία απόφαση που ήλθε να σηματοδοτήσει μία μεγάλη αλήθεια, που ισχύει διαχρονικά. Ότι δεν μπορείς να μπεις σε μια νέα εποχή, με ένα παλαιό κομματικό όχημα. Όλους εμάς, που βρεθήκαμε από την πρώτη στιγμή στο Κίνημα, μας ένωνε μία κοινή πεποίθηση. Ότι το ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να εκφράσει ένα μεγάλο , πλειοψηφικό ρεύμα, ένα ρεύμα που υπήρχε μέσα στην ελληνική κοινωνία και το οποίο έπρεπε να εκπροσωπηθεί πολιτικά. Στα τριάντα χρόνια που πέρασαν, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε πολλές φορές το στοίχημα της δημιουργίας και της διατήρησης ενός πλειοψηφικού ρεύματος. Τόσο η αλλαγή στην εικόνα της Ελλάδας, όσο και η μεγάλη αλλαγή στην ελληνική κοινωνία, είναι δικό μας έργο. Σήμερα, είναι φανερό ότι το ΠΑΣΟΚ έχει μείνει πίσω από τις κοινωνικές αλλαγές που το ίδιο προκάλεσε. Είναι φανερό ότι δεν μπορέσαμε να κινηθούμε τόσο γρήγορα, όσο η ελληνική κοινωνία. Έχουμε μείνει πίσω από τις ανάγκες, έχουμε μείνει πίσω από τις προσδοκίες, έχουμε μείνει πίσω από την οργάνωση που απαιτεί η νέα εποχή, στην οποία ήδη ζούμε. Μπορούμε να αλλάξουμε; Μπορούμε να ακολουθήσουμε τα βήματα της ελληνικής κοινωνίας; Μπορούμε να συγκροτήσουμε και πάλι το μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία; Κατά τη γνώμη μου, μπορούμε, αρκεί να το θέλουμε. Αρκεί να το αποφασίσουμε συλλογικά και να το δείξουμε στην ελληνική κοινωνία. Μεγάλο όπλο μας, όσο κι αν φαντάζει περίεργο έξι μήνες μετά από μία ήττα στις εκλογές, είναι το έργο μας. Σήμερα, η ελληνική κοινωνία, όλοι οι πολίτες, έχουν δείγμα γραφής για το έργο του ΠΑΣΟΚ. Τα αυτοκίνητα διασχίζουν τη γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, το Μετρό πηγαίνει ως τον Άγιο Αντώνιο και το αεροδρόμιο, η Εγνατία σχεδόν ολοκληρώνεται, τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών λειτουργούν αποτελεσματικά. Αρκεί όμως το έργο των χρόνων της διακυβέρνησης; Προφανώς, όχι. Αυτό που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία, είναι ένα νέο σχέδιο για το αύριο. Χρειαζόμαστε πρακτικές προτάσεις, ιδέες και θέσεις, τόσο για προβλήματα που δεν μπορέσαμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά, όπως η ανεργία, η ισότητα των δύο φύλων, η κατάσταση στην υγεία και την παιδεία, το ασφαλιστικό, αλλά και για ζητήματα που τώρα αρχίζουν να απασχολούν τους πολίτες, όπως η μόλυνση του περιβάλλοντος, η βιοηθική, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, τα προσωπικά δεδομένα. Αρκεί η δική μας διάθεση για να αλλάξει τις επιλογές της ελληνικής κοινωνίας; Κατά τη γνώμη μου, είναι δυνατό κάτι τέτοιο. Αρκεί να δείξουμε στους πολίτες ότι νοιαζόμαστε πραγματικά για τα σημερινά προβλήματα, αρκεί να δείξουμε στην ελληνική κοινωνία ότι εξακολουθούμε να είμαστε ένα Κίνημα σύγχρονο, ανοικτό και δημοκρατικό, που έχει την καρδιά του στο ένδοξο χθες, αλλά το μυαλό του στο αβέβαιο αύριο.